Ama bu sefer epey meşguldum sanırım. Dersten derse koş.
Şu konuyu anla, bu konuyu kaçırma. Oradaki proje, buradaki proje, şuradaki proje derken... bir bakmışım kar yağmaya başlamış İstanbul'a. Bir baktım neredeyse bir yıl geçmiş yine.
Zaten ne kadar yoğun bir dönem geçirdiğimi bloğum bile avaz avaz bağırıyor, herhalde benim tekrarlamama gerek yoktu. Yani şu anda bile kafamın arkasında yapmam gerekenleri sıralıyorum, her şeyi gözden geçiriyorum. Resmen bir plan hastalığına tutuldum kaldım.
Şuraya hakkında yazmak istediğim konuları sıralasam epey uzun bir liste çıkabilir. Umuyorum finallerden sonra hem teknik hem de sosyal konularda birkaç paylaşımda bulanacak zamanım olacak.
Ama şimdilik bu yoğun hayatta bile gözlerimi dört açıp detayları yakalamanın o gün beni nasıl da sevindirdiğini size göstereyim.
Dün bir fizik dersimdeyken bir baktım önümdeki boş sıranın altındaki çanta koyma tahtasında böyle tatlı mı tatlı şekiller var. Aydınlık karanlık aydınlık şekiller. Hımm dedim, öne doğru eğilip sıranın önündeki ışık alan deliklere baktım. Evet görüldüğü üzere sadece delik vardı, desende gözüktüğü gibi kare açıklıklar değil. Gözlerim büyüdü. Hemen ışık kaynağı ile sıra arasındaki uzaklığa baktım, evet deliğe oranla oldukça uzun bir mesafe. O zaman bu bir girişim deseni! Böyle bir şeye bir insan neden sevinir? Sevinir işte, ne bileyim. Herkesin mutluluk nedenleri bambaşka. Ben de dersin ortasında bu şekilleri yan yana görünce bir hoşuma gidiverdi.
Detaylar yaşamı anlamlı kılabilir mi?
Zor soru, ama mutlu edebileceği kesin.
Günlük yaşamda fiziğe dair farklı bir şeyler yakalayıp onu incelemek veya her gün kullandığın bir şeyin aslında farkında olmadığın bir yöntemle, nasıl çalıştığını çözmeye çalışmak gibi şeyler her zaman hoşuma gitmiştir :) aklıma soktun şimdi bunu ve okula gidip aynı deneyi yapmak için sabırsızlanıyorum.
YanıtlaSil