Bisiklet kullanmayı İstanbul'dan ayrı geçirdiğim o dört sene içinde öğrendim. Gelibolu'dayken. Nitekim Gelibolu'da sadece dilediğim gibi bisiklet de kullanmadım, dilediğim gibi oynadım, gezdim, keşfettim. Ne gariptir, aslında mekan pek fırsatlar sunmazdı, ama yine de belki de büyük şehirde rahatça yapamayacağım şeyleri yaptım diyebilirim. Birkaç kere okula bisikletle gittiğimi hatırlıyorum. İşin aslı bisikletle biz her yere giderdik, ancak bisiklet nedense bizim için ciddi bir ulaşım aracı olarak görülmüyor. Okuduğum okulun bir bisiklet parkı yoktu örneğin. Hiçbir devlet okulunda böyle bir olanak gördüğümü de söyleyemem.
Neden ki? Büyük şehirler için belki daha zor, ama küçük şehirler? En azından ilçeler? Okullara bisikleti kilitleyecek bir demirlik koymak ve çocuklara servis yerine bisikletle gidip gelmelerini teşvik etmek neden bu kadar zor olsun ki? Üstelik daha çevreci bir yaklaşım değil mi? ve sağlıklı?
Finlandiya'da yaşamaya başlayalı bir buçuk ayı geçti. Bu işin en hoşuma giden tarafı her sabah laboratuvara bisikletle gidip gelmek, akşamları çevre ilçelere bisikletle gezmeye gitmek ve işin özü ulaşımı bisikletle sağlamak.
İşte bisikletim
ve ben, Helsinki'den Espoo'ya dönerken.
Google Maps'e göre eğer Nişantaşı ile İTÜ Maslak arasında bisiklet yolları bulunsaydı, 40-50 dakika gibi bir sürede evden okula varabilirdim. Nitekim bu iki yer birbirine çok da yakın değil ve çoğu insanın Mecidiyeköy'de oturup İTÜ Maslak'a çalışmaya geldiğini de biliyoruz. İstanbul'da bir insan için evden işe ortalama mesafe ne kadardır bilmiyorum ama en azından insanlar bu mesafenin bir kısmını bisikletle bir kısmını da toplu taşıma ile almaya özendirilebilirler, şehre bir bisiklet ulaşım alt yapısı kurulursa. Üstelik bu büyük şehir trafiği için harika bir çözüm olurdu.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder